Duart e Profesionit

Duart e rrudhura tashmë, kishin filluar të dridheshin. A thua ndiqnin ritmin e tik-takut të orës. Ndonëse ishin bër disa vite në pension, ende nuk isha mësuar  pa bluzën e bardhë e dorezat.
Mendimet shtegëtojnë larg, asaj kohe ku njësia ime matëse ishin mjekimet e pacientëve të mi, pikë pikë.

Ditët e javës shkriheshin në turne, e unë e gjeja veten në “Gjendjen e Rrjedhjes”. Po, po mos u habisni.
Gjendja e rrjedhës karakterizohet nga hijesha, kënaqësia spontane e frytshmëria. Ajo na bën të harrojmë vetveten. Gishtat i kishin mësuar përmendësh ato manipulime.
Vigona,  flakonë, gjilpëra, fiziologjik, kateter, sondë. E sot ironikisht ndodhem larg tyre.
E vetmja gjë përmendëse ishin disa zëra që bashkë me kohën ndërronin… Infermiere… Infermiere… Gjithnjë shpejtoja për tek ta. Ahh sa plagë lufte e plagë shoqërie kam shëruar. Duket sikur cdo histori, ka lën një shenjë tek këto gjymtyrë të miat.

Sikur duan të mos harroj misionin tim në këtë jetë. Atë të të kuptuarit shpirtin njerëzor, arsyen fillestare të kaplimit të një sëmundjeje. Vetëm harresa denjon të shohë në pasqyrën e profesionit.
Këto duar sot duken më të mplakura se kurrë e mishirëmi i krenarisë pushtoi qënien time.