Ndërtesa e jetës

Nuk e di si u gjenda në ndërtesën e jetës.
Gjëja e fundit që mbaj mend, ishin disa silueta të bardha që më detyronin vetëdijen ndonëse në agoni. Trupin e kisha të dërrmuar e shpirtin mornica mornica. Diku larg e diku afër dëgjoja disa qelqurina ndër duar. A thua do mi shtinin dhe mua?

Tentova të hap sytë, por qepallat rëndonin, njëjtë si trupi teksa ra nga ato shkallë. Dështova e hoqa dorë. Nuk ishte hera e parë andaj nuk e pata shumë të vështirë. Mos vallë ishte e gjitha një pjellë e imagjinatës sime? Pa prit, do të isha më i lumtur nëse do isha gjallë apo i vdekur? Kjo pyetje po më mundonte, derisa një dorë e butë më vendosi dorën në ballë.

Ishte e vogël dhe e ftohtë. Tentova të hap sytë dhe këtë herë nuk u dorëzova. Ia dola. Shihja mjergull, njëjtë si mjergulla që zbriste e sundonte Alpet e Hajdit. Një zë i gëzuar filloi… Z… Z… e unë dëgjoja emrin tim. Isha vërtet gjallë. Zëri filloi të më shpjegonte ku ndodhesha, arsyen, gjendjen time … a thua unë nuk i dija më mirë se ajo. Disa zëra thjesht dëgjohen e disa cajnë muret e shpirtit e të depërtojnë brenda, si duket kisha të bëja me këtë të fundit.

Koha ndërronte, e ato duar vinin cdo ditë të më shërbenin mua të mjerit. Më pastronin, përgatisnin mjekimet, ndërronin vigona,  monitoronin shenjat vitale, më ushqenin e më e rëndësishmja ajo infermiere më kuroi plagët e shpirtit. Dic pata lexuar që infermierët nuk duhet të krijojnë raporte të afërt me pacientët e tyre. E shihja cdo ditë teksa mbaronte mjekimet, raportet, kartelat ulej e bisedonte me pacientët e saj. E gjithnjë në përfundim shihje lot gëzimi, e fytyra mirënjohëse. Ato fytyra të vuajtura vërtet dinin të qeshin, por dikush duhet ti udhëzonte në rrugën e duhur.

Jashtë binte shi i rrëmbyeshëm, por brenda asaj dhome me krevatë që lirshëm mund të shihje të sëmurë të tjerë rreze dielli shkonin e vinin. Infermierë që mjekojnë shpirtin krahas trupit, duhen parë më shpesh në pavione ku shpresa harron ti vizitojë. Ambulanca, klinika, poliklinika, urgjenca, spitale, cdo strehë që infermierët ushtrojnë profesionin e tyre janë “NDËRTESA JETE”.

Aty jashtë, aty ku Fausti kuptoi jetën e vërtetë, aty jashtë ka njerëz që kanë nevojë për ty. Dil e shpëto një jetë sot.